Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

ΜΑΡΙΝΑ ΤΣΒΕΤΑΓΙΕΒΑ στον ΜΠΑΡΙΣ ΠΑΣΤΕΡΝΑΚ- ΡΑΪΝΕΡ ΜΑΡΙΑ ΡΙΛΚΕ



10 Ιουλίου 1926

Δεν θα μπορούσα να ζήσω μαζί σου , Μπαρίς , όχι επειδή δεν σε καταλαβαίνω , αλλά ακριβώς επειδή σε καταλαβαίνω .

Να υποφέρω για το δίκιο κάποιου άλλου που είναι ταυτόχρονα και δικό μου δίκιο , να υποφέρω εξαιτίας του δίκιου , ε , αυτή την ταπείνωση δεν θα την άντεχα .

Μέχρι σήμερα υπέφερα μόνο εξαιτίας της αδικίας , μονάχα εγώ είχα δίκιο , κι αν συνέπιπταν τα λόγια (πράγμα που συνέβαινε σπάνια ) και οι χειρονομίες (πράγμα που συνέβαινε συχνότερα) , το κίνητρο ήταν πάντα διαφορετικό .
Εκτός αυτού , ότι θεωρείται δικό σου δεν είναι του επιπέδου σου , δεν είναι διόλου δικό σου παρά το αντίστροφο .
Συναντώντας εσένα , συναντώ τον εαυτό μου , με όλες του τις αιχμές στραμμένες εναντίον μου .
Δεν θα μπορούσα να ζήσω μαζί σου .Μπαρίς , Ιούλιο μήνα στη Μόσχα , επειδή θα ξεσπούσες πάνω μου .
Εχω σκεφτεί πολύ πάνω σ΄αυτό το ζήτημα - προτού εμφανιστείς εσύ στη ζωή μου - , μια ζωή το σκέφτομαι .
Η πίστη με τη μορφή του αγώνα εναντίον του εαυτού μου δεν μου χρειάζεται (εγώ στο ρόλο της τραμπάλας , τι εξευτελισμός !) Η πίστη με τη μορφή του μόνιμου πάθους μου είναι ακατανόητη , ξένη .(Τόσο η πίστη όσο και η απιστία διαλύουν τα πάντα !)Σ΄όλη μου τη ζωή μονάχα ένα είδος πίστης μου ταίριαζε (ίσως να μην ήταν πίστη, δεν ξέρω , δεν είμαι παρατηρητική ...τότε θα πρέπει να ήταν η απιστία , μια μορφή της ) : η πίστη που οφείλεται στον ενθουσιασμό .
................................................................................................
Τι θα έκανα , Μπαρίς , μαζί σου στη Μόσχα ( ή οπουδήποτε αλλού , ζώντας μαζί σου ) ;

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

O γάϊδαρος του Χότζα



Λιτότητα μακράς διάρκειας μας επιβάλλει το Δ.Ν.Τ.

Η κατάσταση φυσικά δεν επιτρέπει ευφυολογήματα και χιούμορ .Ομως ορμόμενη απ΄τα λεγόμενα του Freud το τολμώ . Ο Freud λέει ότι , το χιούμορ δηλώνει & το θρίαμβο της αρχής της ευχαρίστησης ,το οποίο δύναται , να επιβληθεί έναντι των δυσκολιών της ζωής ,γι αυτό τολμώ να σκεφτώ αυτό που λέγεται

<Αν δε μπορείς να αποφύγεις κάτι ...χαλάρωσε να το απολαύσεις >>Τώρα που έχουμε συνηθίσει μπορεί να μας λείψει ....
τολμώ δις και τούτο ......

Ο Ναστραντίν Χότζας αγόρασε κάποτε ένα γάιδαρο.
Ο πωλητής γνωρίζοντας ότι ο Χότζας δεν ήξερε και πολλά πράγματα από τετράποδα, του έδωσε τις σχετικές οδηγίες.
Ανάμεσα στα άλλα του είπε ότι ο γάιδαρος πρέπει να τρώει κάθε μέρα τρεις οκάδες κριθάρι.
Ο Χότζας ακολούθησε την οδηγία αυτή για ένα μήνα περίπου αλλά μετά αναρωτήθηκε:
«Δηλαδή αν του δώσω δυο οκάδες την ημέρα τι θα πάθει;»
Χωρίς δεύτερη σκέψη από την άλλη μέρα περιόρισε την τροφή σε δυο οκάδες.
Ο γάιδαρος άρχισε να αδυνατίζει αλλά το αδυνάτισμα ήταν σταδιακό και ο Χότζας δεν το πρόσεξε.
Άλλωστε ο γάιδαρος εξακολουθούσε να μεταφέρει αδιαμαρτύρητα τον Χότζα στη ράχη του.
Έτσι μετά από είκοσι μέρες ο Χότζας σκέφτηκε.
«Μια χαρά τα πάει ο γάιδαρος και με τις δυο οκάδες. Άρα και μια οκά την ημέρα να του δώσω δεν έχει ανάγκη».
Πράγματι από την επομένη, το κριθάρι περιορίστηκε στο μισό της προηγούμενης ποσότητας. Βέβαια ο γάιδαρος έδειχνε σημάδια κακής διατροφής και εξάντλησης αλλά ο Χότζας δεν έδινε σημασία. Μάλιστα σε καμιά δεκαριά μέρες ελάττωσε πάλι την ημερήσια δόση τροφής φτάνοντας στη μισή οκά την ημέρα.
Φυσικά ο γάιδαρος είχε καταντήσει «πετσί και κόκκαλο» και μόλις και μετά βίας μπορούσε να αντέξει το βάρος του αφεντικού του.
Ο Χότζας όμως ενθουσιασμένος από την «επιτυχία» του πειράματος, ούτε που πρόσεξε την κατάντια του ζώου. Αντίθετα σκέφτηκε ότι αφού ο γάιδαρος άντεξε την περικοπή της τροφής κατά δυόμιση οκάδες, θα μπορούσε να αντέξει και μια μικρή περικοπή κατά μισή οκά ακόμη. Έτσι σε μια βδομάδα περίπου έκοψε εντελώς το κριθάρι.
Αλλά ενώ ο Χότζας ήταν ενθουσιασμένος γιατί κατά τη γνώμη του, είχε κατορθώσει να εκπαιδεύσει τον γάιδαρο να ζει χωρίς τροφή, ο γάιδαρος δεν άντεξε άλλο την πείνα και μετά από 5 μέρες πλήρους νηστείας ψόφησε.
Ο Χότζας έπεσε σε βαριά κατάθλιψη, τόσο που οι συγγενείς και φίλοι άρχισαν αν τον επισκέπτονται και να τον παρηγορούν για το χαμό του ζώου.
Κι εκεί που του έλεγαν να κάνει κουράγιο και να μη στενοχωριέται τόσο πολύ, ο Χότζας απαντούσε με μια έκφραση απελπισίας και αγανάκτησης:
«Δεν με νοιάζει τόσο πολύ που τον έχασα. Εκείνο που με στενοχωρεί είναι ότι παιδεύτηκα τόσο καιρό να τον μάθω να ζει χωρίς φαΐ και μόλις έμαθε να μην τρώει ψόφησε!»

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

SI TU ME OLVIDAS -ΑΝ ΜΕ ΞΕΧΑΣΕΙΣ-ΠΑΜΠΛΟ ΝΕΡΟΥΔΑ



SI TU ME OLVIDAS
ΑΝ ΜΕ ΞΕΧΑΣΕΙΣ

Quiero que sepas
una cosa

Ενα
θέλω να ξέρεις

Tu sabes como es estro
si miro
la luna de cristal, la rama roja
del lento otono en mi ventana
si toco
junto al fuego
la impalpable ceniza
o el arrugadocuerpo de la lena
rodo me lleva a ti ,
como si todo lo que existe ,
aromas , luz , metales ,
fueran pequenos barcos que navegan
hacia las islas tuyas que me aguardan.

Ξέρεις πως είναι αυτό :
κοιτάζω
το κρυστάλλινο φεγγάρι , το κόκκινο κλαδί
του αργού φθινοπώρου στο παράθυρό μου ,
αγγίζω
πλάι στη φωτιά
την ατάραχη στάχτη
ή το ρυτιωμένο σώμα του ξύλου ,
κι όλα με φέρνουν σε σένα ,
λες κι ότι υπάρχει ,
αρώματα φως ,μέταλλα ,
είναι μικρά πλεούμενα που ταξιδεύουν
προς τα νησιά σου που με περιμένουν .

Ahora bien
si poco a poco dejas de quererme
dejare de quererte poco a poco .

Ωστόσο
αν λίγο λίγο πάψεις πια να μ΄αγαπάς
θα πάψω κι εγώ να σ΄αγαπώ λίγο λίγο .

Si de pronto
me olvidas
no me busques ,
que ya te habre olvidado .

Κι αν ξαφνικά
με ξεχάσεις
μην ψάξεις να με βρεις,
θα σ΄έχω λησμονήσει .


Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

ΓΙΟΡΤΕΣ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟΥ - ΟΙ ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΙ



Κατά το γνωστό λαογράφο Νικόλαο Πολίτη έρχονται απο τη γης αποκάτω. Όλον τον χρόνο πελεκούν με τα τσεκούρια να κόψουν το δέντρο που βαστάει τη γης, αλλά όταν κοντεύουν να το κόψουν, έρχεται ο Χριστός και μονομιάς ξαναγίνεται το δέντρο και τότε τα δαιμόνια αυτά χιμούν στη γης επάνω και πειράζουν τους ανθρώπους"

Ο λαός φαντάζεται τους Καλικάντζαρους με διάφορες μορφές:
για μερικούς είναι σαν τους ανθρώπους, όμως μαύροι και άσχημοι και πολύ ψηλοί και φορούν σιδεροπάπουτσα. Για άλλους είναι μαυριδεροί με κόκκινα μάτια, τράγινα πόδια, με χέρια σαν της μαϊμούς και με τριχωτό όλο το σώμα. Για άλλους πάλι είναι κουτσοί, στραβοί, μονόμματοι, μονοπόδαροι και πολύ κουτοί .Τρέφονται με σκουλίκια, βατράχια, φίδια κ.α. Μπαίνουν στα σπίτια από την καμινάδα και κατουρουν τη φωτιά, καβαλικεύουν στους ώμους τους διαβάρτες, τους πιάνουν στοι χορό και τους γυρνούν γύρω γύρω και ένα σωρό άλλες τέτοιες σκανταλιές...
Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση , Καλικάντζαροι γίνονται τα παιδιά που γεννιούνται τα Χριστούγεννα, επειδή η σύλληψή τους συμπίπτει με την ημέρα του Ευαγγελισμού.
Έτσι λοιπόν, αν κάποιο παιδί γεννηθεί τα Χριστούγεννα, το δένουν με σκορδοπλεξούδα ή με ψαθόσκοινο από το χέρι της μαμάς του, για να το εμποδίζουν να παει με τους Καλικάντζαρους, ή του καίνε τα νύχια των ποδιών, μιας και δεν μπορει να υπάρξει Καλικάντζαρος χωρίς νύχια!



Ο φόβος για τους Καλικάντζαρους κάνει τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν διάφορα κόλπα και μεθόδους για να τους κρατούν μακριά. Άλλοι κρεμούν πίσω από την πόρτα του σπιτιού ή μέσα στην καμινάδα, ένα κατωσάγονο γουρουνιού που έχει αποτρεπτική δύναμη, άλλοι καίνε αλάτι ή παλιοπάπουτσα στη φωτιά... οι κρότοι και η άσχημη μυρωδιά τους διώχνουν. Άλλοι πάλι προσπαθούν να τους ξεγελάσουν δένοντας στο κρικέλι της πόρτας ένα σκουλί λινάρι...μέχρι να καταφέρει ο (χαζός) δαίμονας να ξεμπερδέψει και να μετρήσει τις ίνες του λιναριού, θα λαλήσει ο πετεινός, που φέρνει τον ερχομό της ημέρας και διώχνει τα σκοτεινά δαιμόνια... Για να τους καλοπιάσουν τους δελεάζουν ορισμένοι με διάφορες προσφορές, γλυκα και τηγανίτες.
Στην Αγχίαλο για παράδειγμα, τρεις ημέρες πριν απ' τα Χριστούγεννα, της Αγίας Αναστασίας , έφτιαχναν κάτι γλυκά με στάρι, λίγο αλεύρι, σταφίδες, ζάχαρη, καρύδια, σύκα, κανέλλα και τα μοίραζαν στα σπίτια. Και πριν αρχίσουν να τα μοιράζουν πετούσαν μερικά από την καμινάδα προς τα πάνω, να φτάσουν μέχρι τους "Σκαρκάντζαλους" όπως τους αποκαλούν.
Στην Κύπρο, την τελευταία ημέρα του 12ημερου, που θα φύγουν οι "Πλανήταροι",όπως τους ονομάζουν , τους περιποιούνται και τους κάνουν ξεροτήγανα...τα ρίχνουν πάνω στα δώματα, να τα φάνε μια και γυρνούν από σπίτι σε σπίτι και χαιρετιώνται που θα φύγουν!
Για να κρατηθούν οι καλικάντζαροι μακριά απ΄τα σπίτια των ανθρώπων είναι η φωτιά, που έχει τη δύναμη να αποτρέπει τα δαιμόνια. Γι αυτό η φωτιά πρέπει να καίει μέρα νύχτα όλο το 12ήμερο. Την παραμονή των Χριστουγέννων, κάθε νοικοκύρης τοποθετεί στο τζάκι του σπιτιού του ένα χοντρό ξύλο, κομμένο από αγκαθωτό δέντρο(αχλαδιά, αγριοκερασιά κ.ά.), γιατί το αγκάθι και όλα τα αγκαθωτά δέντρα απομακρύνουν τους δαίμονες. Το κούτσουρο αυτό λέγεται"χριστόξυλο" ή "δωδεκαμερίτης" ή "σκαρκάντζαλος". Πριν το βάλουν στο τζάκι, το ραίνουν με ξηρούς καρπούς και τρέχουν τα παιδάκια και τους τρώνε.
Το έθιμο της τοποθέτησης ενός κορμού ή ενός μέρους δέντρου στο τζάκι την παραμονή των Χριστουγέννων, συναντάται και στα υπόλοιπα βαλκάνια αλλά και σε πολλές άλλες χώρες. Ωστόσο, η επικράτηση της σόμπας και της θέρμανσης, οδήγησε το έθιμο αυτό σε αχρηστία. Τη θέση του πήρε το χριστουγεννιάτικο δέντρο που μας ήλθε από τη γερμανία, και "τείνει να εισαχθεί και στην Αθήνα, προς όλεθρο των λίγων δένδρων ελάτης που στολίζουν τις ψηλότερες κορφές της Πάρνηθας", όπως αναφέρει ο Γεώργιος Μέγας το 1956 (και πού νά' ξερε τι απέγιναν τα δέντρα ελάτης της Πάρνηθας ο δύστυχος!).
Την ολοκληρωτική απαλλαγή τους από τα πειράγματα των Καλικαντζάρων τη βρίσκουν οι άνθρωποι μόνο τα Φώτα. Τότε τα δαιμόνια τρέχουν να εξαφανιστούν. Τα κυνηγάει ο παπάς με την αγιαστούρα του. Όταν φεύγουν, λένε μεταξύ τους:

φεύγετε να φεύγουμε
γιατ' ήλθε ο διαολόπαπας
με την αγιαστούρα του
και με τη βρεχτούρα του.