ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ - Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΣΘΕΝΗΣ ..........

Πολλές και σημαντικές αλλαγές έχουν υπάρξει στον τομέα της Υγείας σε όλες στις κοινωνίες του δυτικού κόσμου . Ειδικά τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή , οι αλλαγές που υφίστανται όλα τα συστήματα Υγείας είναι μεγάλες . Η ολοένα αυξανομένη ζήτηση μέσα σε ένα πλαίσιο δημοσιονομικού περιορισμού , δημιουργεί την ανάγκη για διαχείριση της αποδοτικότητας επιβάλλοντας ταυτόχρονα πιο αυστηρό έλεγχο των πόρων που τροφοδοτούν τον τομέα της υγείας .

Στην Ελλάδα, το σύστημα παροχής υπηρεσιών υγείας τα τελευταία 20 και πλέον έτη έχει υποστεί σημαντικές αλλαγές με καθοριστικό στοιχείο αναφοράς την θεσμοθέτηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας (Ε.Σ.Υ.)
Κύρια κατεύθυνση στο σχεδιασμό μιας αποδοτικής και αποτελεσματικής πολιτικής υγείας αποτελεί ο προσανατολισμός της διαχείρισης της ζήτησης για υπηρεσίες υγείας σε επίπεδο πρωτοβάθμιας περίθαλψης.Παγκοσμίως ανεπτυγμένα συστήματα περίθαλψης διαπιστώθηκε πως όχι μόνο δεν κάλυπταν πλέον τις διαρκώς αυξανόμενες ανάγκες αλλά οδηγούσαν και σε μεγάλα κόστη .
Από την γενίκευση αυτή φυσικά δεν εξαιρείται και η Ελλάδα .
Η Πολιτική Υγείας έχει έρθει αντιμέτωπη με αρκετά προβλήματα η επίλυση των οποίων στόχο έχει :

α) Τη συγκράτηση του κόστους των υπηρεσιών
υγείας,
β) Την εξασφάλιση κάποιας μορφής ισότητας και
καθολικότητα της πρόσβασης σε υπηρεσίες υγείας και τέλος
γ) Την πληρέστερη από άποψη ποιότητας παροχή υπηρεσιών υγείας .


Στην Ελλάδα, παρά τις συνεχείς προτάσεις, από τη δεκαετία του 1950 ήδη , για την ανάγκη να καθιερωθεί ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας, η ίδρυσή του δεν υλοποιήθηκε πριν από το 1983.Οραματιστής και θεμελιωτής ο αείμνηστος Γεώργιος Γεννηματάς .

Εντούτοις, το Εθνικό Σύστημα Υγείας (Ε.Σ.Υ.) δεν έλαβε ποτέ τα χαρακτηριστικά ενός καθολικού συστήματος . Σ αυτό συνετέλεσαν διάφοροι λόγοι ...σημαντικός είναι ότι συνέχισαν να υφίστανται διάφορα ασφαλιστικά ταμεία και, κατά συνέπεια, οι ανισότητες , οι διαφορετικοί όροι σχετικά με την κατανομή των δαπανών και των παροχών σε ολόκληρο τον πληθυσμό συνέχισαν να υπάρχουν .

Τα προβλήματα που καλούνται να επιλύσουν οι σχεδιαστές της πολιτικής της Υγείας στην Ελλάδα είναι πολλά και δυσεπίλυτα γιατί κυρίως έρχονται σε αντιπαράθεση και θίγουν κεκτημένα δικαιώματα οργανωμένων ομάδων .Οι πηγές χρηματοδότησης , η έλλειψη συντονισμού αυτών είναι δύο μόνο από αυτά .

Η πρωτοβάθμια περίθαλψη εκφράζει μια στρατηγική η οποία δίνει μεγαλύτερη έμφαση στον εξωνοσοκομειακό τομέα ενός συστήματος υγείας και αποτελεί το πρώτο επίπεδο του συστήματος, εκεί δηλαδή που ο ασθενής έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με τις επίσημες υπηρεσίες υγείας.
Η πρωτοβάθμια περίθαλψη στην Ελλάδα, ως υποσύστημα του συνολικού συστήματος υγείας, ακολούθησε την πορεία ανάπτυξης του τελευταίου, όπως περιγράφηκε παραπάνω. Μπορούμε να συνοψίσουμε τα σημαντικότερα προβλήματα της πρωτοβάθμιας περίθαλψης στην Ελλάδα ως εξής:

Έντονος κατακερματισμός των φορέων, με διαφορετικά και ασύνδετα σχήματα, μεγάλες ανισότητες στις εισφορές και στις παροχές, πολυσύνθετες διαδικασίες, επικαλύψεις.
Σοβαρές ελλείψεις στην υλικοτεχνική υποδομή, ιδίως στα αστικά κέντρα.
Σοβαρή έλλειψη ιατρών  και νοσηλευτικού προσωπικού.
Πολύ χαμηλές αμοιβές του ιατρικού προσωπικού και έλλειψη κινήτρων για υψηλή παραγωγικότητα.
Απουσία οικογενειακού ιατρού, καθώς και συστήματος ελέγχου της διακίνησης των ασθενών στο σύστημα.
Περιορισμένη διαθεσιμότητα του συστήματος κατά τις απογευματινές , βραδινές ώρες,  κατά τα σαββατοκύριακα και τις αργίες, με αποτέλεσμα την προσφυγή των ασθενών στα εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων ή σε ιδιώτες ιατρούς.
Χαμηλή αξιοπιστία του συστήματος της δημόσιας υγείας.
Ανυπαρξία μηχανισμών ελέγχου και αξιολόγησης του συστήματος.
Προς το παρόν αυτά τα λίγα ... μια μικρή εισαγωγή στο μεγάλο ασθενή το Εθνικό Σύστημα Υγείας   .
 Διαχείριση της ζήτησης των υπηρεσιών υγείας ,  μοντέλα  πρακτικές από συστήματα άλλων χωρών, στρατηγικές διαχείρισης θα γίνει μια προσπάθεια να αναλύσω με επόμενη ανάρτησή μου .