ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ- Mάθημα αλήθειας από το μόνο νεοελληνικό θέατρο - Γιάννης Τσαρούχης

Διαβάζοντάς το , διαπίστωσή μου είναι πως την ίδια δύναμη που είχε το πινέλο του , διέθετε και η πένα του !!
Ενα ψυχογράφημα , μια σκιαγράφηση της αστικής κοινωνίας περασμένων κι αλησμόνητων χρόνων !!!
Ενα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο 
Αγαθόν το εξομολογείσθαι 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ
εκδόσεις Καστανιώτη 
Καλοκαίρι στον Πειραιά .Τα παιδάκια ντυμένα με ναυτικά από ψιλόριγο μπλέ κι άσπρο από τις καθημερινές από κάτασπρο λινό για τις Κυριακές και εορτές .Τα κορίτσια με μακριά μαλλιά και φιόγκους και σαρλότες .Τ΄αγοράκια με καπέλα ψάθινα , μ΄ένα όνομα ένδοξου πολεμικού πλοίου πάνω στην κορδέλα.
Οι καλές οικογένειες κάθονταν στα νεοκλασικά σπίτια , ψηλοτάβανα και δροσερά , κατασκότεινα όπως το ήθελε ο συρμός και η μέχρι τρέλας φροντίδα για την πάστρα .
΄Ασπρα κεντητά στόρια , από βαρύ λινό κρέμ , άσπρα ντύματα στα έπιπλα των πεντακάθαρων σαλονιών .Σπίτια δίπλα στη θάλασσα με καρυάτιδες και μπαλαούστρες εξ οπτής γης .Διάφορα αγάλματα , επίσης πήλινα , φερμένα μάλλον απ΄την Ιταλία . Ο Ερμής , Ο Ποσειδών , η Αθηνά , όλος ο κόσμος μιας αρχαιότητος της σκηνογραφικής σκιαγραφίας , που ερχόταν ξανά ύστερα από αιώνες στη χώρα με το χρυσό κι ασημένιο φως απ΄όπου ξεκίνησε .Μέσα σ΄αυτή την κοινωνία , την ξετρελλαμένη για Ευρωπαϊκά και Βόρεια σχέδια και ιδέες , όπου οι θρήσκες μικροαστές ντύνονταν σαν τις Ρωσίδες πριγκίπισσες και τα καταμελάχροινα παιδάκια των βιοπαλαιστών σαν τα προγκιπόπουλα του Βορρά .
Σ΄αυτό τον κόσμο που ανάσαινε τον γλυκό θαλάσσιο αέρα της Αττικής , στα καφενεία με τις γκαζόζες , δίπλα στην αντανάκλαση των σπιτιών μέσα στο νερό , όπως στα έργα του ΚΛΩΝΤ ΛΩΡΕΝ σχεδόν , μετά την δύση του ήλιου μόλις νύχτωνε , ακουγόταν μια φωνή αντρική , μαγευτική , υποβλητική , λες η φωνή του μεγάλου Πανός γεμάτη ανηλεή ειρωνεία .


Ηταν η φωνή του καραγκιοζοπαίκτη , μέσα στη νύχτα που αμυδρά φώτιζε η ασετυλίνη του μπερντέ .
Παγίδα αναπόφευκτη για τις αγνές παιδικές φαντασίες . Μέσα σ΄αυτή τη δυνατή φωνή , όλο το μέλλον του οργανισμού τους .
Ο Χαρίδημος εκεί κάπου στην Φρεαττύδα κι ο μεγαλοπρεπής Δεδούσαρος απέναντι στον Ομιλο των Ερετών , κοντά στο αξιοθαύμαστο σπίτι του Στρίγκου .
Ο ι ρεκλάμες του Δεδούσαρου πάνω στο φτηνό χαρτί του μέτρου , υπόλευκο σαν τον κάμπο των λευκών ληκύθων , ζωγραφισμένες με ώχρα , φούμο , χοντροκόκκινο κι άσπρο ( με τα χρώματα που αργότερα θα μάθαινα στα αρχαιολογικά βιβλία πως τα λένε Πολυγνώτια) , εκφράζανε με σχήματα και συνδυασμούς χρωμάτων το μεγαλείο της φωνής , που κάνει αισθητή τη βροντή της αυτοσυγκέντρωσης .
Ελληνικά πράγματα , ρωμαίϊκα , αναγγέλλανε κάθε μέρα , νυχτερινές τελετές του λόγο και της φωνής .