Aν μιλώ τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων ,χωρίς όμως να έχω αγάπη, δεν είμαι τίποτε περισσότερο από χάλκινο όργανο, που ηχεί ή κύμβαλο που αλαλάζει. Και αν είμαι προφήτης και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και αν κατέχω κάθε γνώση και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ τα όρη, δεν έχω όμως αγάπη, δεν είμαι τίποτε. Και αν μοιράσω όλα τα υπάρχοντα και αν παραδώσω το σώμα μου και καεί, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δεν ωφελεί. Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί. Η αγάπη δεν φθονεί, δεν αυθαδιάζει, δεν περηφανεύεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί ανταπόδοση, δεν οργίζεται, δε σκέπτεται κακό. Δε χαίρει για την αδικία, αλλά συγχαίρει για την αλήθεια. Η αγάπη όλα τα ανέχεται, σε όλα πιστεύει, από όλα ελπίζει, σε όλα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε θα ξεπέσει. Ενώ και οι προφητείες θέλουν καταργηθεί και οι γλώσσες θέλουν παύσει και η γνώση θέλει καταργηθεί. Γιατί τώρα μερικώς μόνο γνωρίζουμε και μερικώς προφητεύουμε. Όταν όμως έρθει το τέλειο, τα μερικά θέλουν καταργηθεί. Όταν ήμουν μικρός, σα μικρός μιλούσα, σα μικρός έκρινα, σα μικρός σκεπτόμουνα. Όταν όμως έγινα άνδρας, κατάργησα τα του ανηλίκου. Γιατί τώρα βλέπουμε σα μέσα στον καθρέφτη αινιγματικά, ενώ τότε θα βλέπουμε πρόσωπο προς πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μερικώς, τότε θα γνωρίσω τελείως, καθώς γνωρίσθηκα. Τώρα μένει πίστη, αγάπη, ελπίδα. Τα τρία αυτά. Μεγαλύτερο δε αυτών είναι η αγάπη.
Ερέθισμα για μια σημείωση μπορεί να δώσει το οτιδήποτε .H συναισθηματική φόρτιση κατά κύριο λόγο ,η σιωπή , μια απουσία μια παρουσία ....η παρουσία αυτή στην Αθήνα του πολυσχιδούς καλλιτέχνη Ζωγράφου συγγραφέα γλύπτη κινηματογραφιστή πρωτοπόρου του κινήματος της Pop Art Andy Warhol με έκθεσή του πριν 1 χρόνο περίπου στο ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ & ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ καθώς και η οικογενειακή αγάπη που τρέφουμε για τις δημιουργίες αυτού και του έτερου πιονέρου της Pop Art Roy Lichtenstein με κάνει να γράψω λίγα λόγια για το κίνημα αυτό . Πιστά αντίγραφα !!!!! του Lichtenstein από τις προσωπικές μου φωτογραφίες που θα τις ζήλευε κι ο καλλιτέχνης ο ίδιος από τα χέρια της Χαριτίνας . Η Pop-art θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα γνήσιο κοινωνικό φαινόμενο και παραμένει το πιο γνωστό και πιο διαδεδομένο σύγχρονο καλλιτεχνικό κίνημα. H λέξη pop είναι συντομογραφία του Αγγλικού popular που σημαίνει δημοφιλές, του λάου δηλαδή λαϊκό .Η pop-art λοιπόν εξ’ ορισμού είναι μια τέχνη που απευθύνεται στο λαό, δηλαδή στο ευρύ κοινό .Το κίνημα αυτό θέτει ζήτημα διαφοροποίησης μεταξύ «υψηλής» και «λαϊκής» τέχνης .Τέχνη δηλαδή που απευθύνεται από τη μια μεριά στους λίγους εκλεκτούς, και από την άλλη πλευρά μια τέχνη που απευθύνεται στα πλατιά στρώματα του λάου. Παρ’ όλο που η pop-art έχει θεωρηθεί αμερικανικό φαινόμενο, οι ρίζες της μπορούν να αναζητηθούν στα μέσα του 1950 στην Αγγλία. Ο Άγγλος τεχνοκριτικός Lawrence Allowayήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο pop-art. Μαζί με τον Alloway, μια ομάδα νέων καλλιτεχνών που ονομαστικέ Independent Group (Ανεξάρτητη Ομάδα) πραγματοποιούσαν τακτικές συναντήσεις στο ICA του Λονδίνου (Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης). Σε αυτές τις συζητήσεις το ενδιαφέρον των καλλιτεχνών περιστρεφόταν γύρω από τις εκδηλώσεις της καθημερινής ζωής που γενικά θεωρούνταν «αντί-καλλιτεχνικές» ή «αντί-αισθητικές», όπως οι κινηματογραφικές ταινίες γουέστερν, τα διηγήματα επιστημονικής φαντασίας, οι μοτοσυκλέτες και άλλα θέματα από τη λαϊκή κουλτούρα τω μέσων μαζικής ενημέρωσης. Καλλιτέχνες του κινήματος pop-art στην Μεγάλη Βρετανία ήταν μεταξύ άλλων ο RichardHamilton (ήταν μαθητής του Marcel Duchamp), Peter Blake, R. B .Kitaj, DavidHockney, Eduardo Paolozzi.Ο Richard Hamilton ήταν μαθητής του Marcel Duchamp«Το έργο πρέπει να είναι λαϊκό, (να έχει γίνει για τις μάζες), να είναι εφήμερο ( να μη μπορεί να διατηρηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα), αναλώσιμο (να ξεχνιέται γρήγορα) , να είναι φτηνό, να παράγεται μαζικά, να είναι νέο (προσανατολισμένο στη νεολαία), με χιούμορ, σέξι, παιχνιδιάρικο, και τέλος να είναι εμπορικό και επιχειρηματικό» Richard Hamilton,1957 Οι καλλιτέχνες έστρεψαν το δημιουργικό βλέμμα τους στον κόσμο των αντικείμενων, τα καταναλωτικά προϊόντα που περιστοιχίζουν το σύγχρονο άνθρωπο, τους διάσημους πρωταγωνιστές του κινηματογράφου, τον κόσμο των media, την τηλεόραση, τα έντυπα, περιοδικά και κόμικς. Oι pop-καλλιτέχνες ενδιαφερθήκαν για την τέχνη του collage και εξερεύνησαν παρά πολύ τις εικαστικές δυνατότητες των «ετοίμων αντικειμένων» της μαζικής παράγωγης (readymodes), μια έννοια που είχε χρησιμοποιήσει πρώτος ο δάσκαλος του Ντανταϊσμού,Marcel Duchamp που έλεγε ότι το καθημερινό αντικείμενο γίνεται έργο τέχνης επειδή ο καλλιτέχνης το ονομάζει έτσι. Στα έργα τους οι καλλιτέχνες χρησιμοποίησαν καθημερινά αντικείμενα όπως:Μπουκάλιακόκα κόλας, card-postal, φωτογραφίες, κουτιά τσιγάρων, αποκόμματα εφημερίδων, ταπετσαρίες, σωληνάρια κέτσαπ ,αυτοκίνητα, ψυγεία, έπιπλα, φρυγανιέρες κτλ. Συμπερασματικά μπορούμε να αναφέρουμε ότι οι καλλιτέχνες της pop-art ήταν άνθρωποι που περιεργάζονταν τον κόσμο στον οποίο ζούσαν, παρατηρώντας και εξετάζοντας τα αντικείμενα και τις εικόνες της μαζικής κουλτούρας και των μέσων μαζικής ενημέρωσης, συνειδητοποιώντας την ύπαρξη τους και την ολοένα αυξανόμενη επίδραση τους στη ζωή των σύγχρονων τους. Η pop-art έφτασε στο απόγειο της στη δεκαετία του 1960 στην Αμερική. Οι Αμερικανοί καλλιτέχνες που ζούσαν στην εξελιγμένη βιομηχανική και εμπορική κοινωνία των ΗΠΑ, χρησιμοποίησαν εικόνες από τον αμερικάνικο κινηματογράφο, δημοφιλείς τραγουδιστές, κινούμενα σχέδια, οδικά σήματα και άλλες εικόνες από το καθημερινό περιβάλλον τους. Η αμερικάνικη pop-art ήταν ένα κίνημα που αντέδρασε στην ηγεμονία του Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού και την αφαίρεση. Η πολύχρονη παραμονή του Marcel Duchamp στις ΗΠΑ είχε αξιόλογη επιρροή στους νέους καλλιτέχνες της δεκαετίας του 1950. Ο Rauschenberg το 1955 παρουσίασε αυτό που ονόμασε «συνδυασμένη ζωγραφική» (Αγγλικά : combine painting ) στην οποία ενσωμάτωσε φυσικά αντικείμενα πάνω επιφάνια του καμβά. Στο έργο του με τίτλο «Το κρεβάτι» (1955) τοποθέτησε ένα ολόκληρο μαξιλάρι και πάπλωμα πάνω στα οποία έχυσε μπογιά, σύμφωνα με το πνεύμα του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Στο πιο θεαματικό του έργο με τίτλο «Μονόγραμμα» (1959), συμπεριέλαβε ένα βαλσαμωμένο κρυάρι μέσα σ’ ένα ελαστικό αυτοκινήτου, τα οποία στηρίζονταν πάνω σ’ ένα κολάζ που ενοποιείται από μεγάλες ελεύθερες χρωματικές πινελιές. Ο Jaspers Johns ζωγραφίζει αμερικάνικες σημαίες, στόχους από διαφημιστικές αφίσες, και βάφει συνηθισμένα καθημερινά αντικείμενα όπως κουτιά μπύρας, λαμπτήρες, αριθμούς, αριθμητικά διαγράμματα, και χάρτες των ΗΠΑ. Με την πρόθεση τους να συμπεριλάβουν στο πεδίο του πίνακα πραγματικά αντικείμενα, οι καλλιτέχνες της pop-art επιβεβαιώνουν την επιθυμία τους να συμφιλιώσουν την τέχνη με τη ζωή. Άλλοι καλλιτέχνες που έζησαν στη Νέα Υόρκη ήταν οι Roy Lichtenstein, JamesRosenquist, Tom Wesselmann, Claes Oldenburg, George Segal.O Andy Warhol(1930-1987) χρησιμοποίησε μηχανικές μεθόδους αναπαραγωγής όπως η φωτογραφία και η μεταξοτυπία, για να φιλοτεχνήσει έργα με αναφορές που προέρχονται άμεσα από το καθημερινό περιβάλλον.
Αγία Σκέπη, Αγγελόκτιστος , Αγιάσσου, Αγιοδεκτινή, Αγιοηλιώτισσα,Αγιολούσαινα, Αγίου όρους,
Αγνή, Αγριδιώτισσα, Αγριλιώτισσα, Αειμακάριστος, Αειμεσιτεύουσα, Αθηνιώτισσα, Αιγύπτια,
Αιματούσα, Αιμίαλου, Αιρκώτισσα, Ακαθή, Ακατάβλητος, Ακατάφλεκτη, Ακήραση, Ακρωτηριανή,
Αλανιώτισσα, Αλεξανδριανή, Αλεξίου Κομνηνού, Αλεπινή, Αληθινή, Αλλοιώτισσα, Αλόχη,
Αματίτση, Αμεμπτος, Αμετάθετος, Αμολιανή, Αμόλυντος, Αμπελακίων, Αμπελοκήπισσα, Αμωμη, Ανασσα, Αναφωνήτρια, Αντινίτισσα, Αντιφωνήτρια, Ανωμερίτισσα, Αξιον Εστί, Απείρανδρος, Απειρόγαμος, Απρόσιτος, Αρακιώτισσα, Αράπισσα, Αρβανίτισσα, Αρειας, Αρμενοκρατούσα, Αρσανά, Αρτάκης, Αρχαγγελιώτισσα, Αρχισπορίτισσα, Ασπραγγέλου,Ασπροβουνιώτισσα, Ασπροπαναγιά, Ασύγκριτη, Αυγουστιανή, Αφέντρικα, Αφθορος, Αφροδίτισσα, Αχειροποίητος, Αχραντος, Αψιδιώτισσα, Βαλουκλιώτισσα, Βανιώτισσα, Βαραγγιώτισσα, Βαρδιανιώτισσα, Βαρκού, Βασίλισσα, Βασιληγενέτειρα, Βατοπεδινή, Βατούσαινα, Βελανιδιά, Βελεστίνου, Βελλά, Βεργουπουλιανή, Βηματάρισσα,
Βιγλιώτισσα, Βιδιανή, Βιργιωμένη, Βλασαρού, Βλαχέρνα, Βλέπουσα, Βλυχιόρικα, Βοήθεια,
Βορεινή, Βούλιστα, Βουναρκώτισσα, Βουνογιάτρισσα, Βουνού, Βουρνιώτισσα, Βράχου,
Βρεσθενίτισσα, Βρεφοκομούσα, Βρεφοκρατούσα, Βρεφουργήσασα, Βρεχούσα, Βροντιανή,
Βρόντου, Βροχής, Βρυσιανή, Γαλακτίνης, Γαλακτοτροφούσα, Γαλανή, Γαλανούσα, Γαλατιανή,
Γαλατούσα, Γαλαχτοτροφία, Γαλαχτοφορούσα, Γαλουχιότισσα, Γενεσίου Θεοτόκου Σαβαθιανών,
Γέννας, Γερόντισσα, Γεσθημανίτισσα, Γηνατού, Γηρομεριού, Γιαλούσα, Γιάτρισσα,Γκαβή,
Γκιζιλκιζιώτισσα, Γκουβερνιώτισσα, Γλυκιώτισσα, Γλυκοκυματούσα, Γλυκοφιλούσα, Γλωσσά,
Γοιρδελάκη, Γοργόνα, Γοργοεπήκοος, Γουμένισσα, Γουμερά, Γουνιώτισσα, Γούντα, Γουρλομάτα,
Γραφιώτισσα, Γρηγορίτσα, Γρηγορούσα, Γύψενη, Γωνιά, Δαδιού, Δαδιώτισσα, Δακρυρροούσα,
Δαμάστα, Δέηση, Δεκαπεντούσα, Δένδρου, Δεξιοκρατούσα, Δεόμενη, Δερμάτα, Δέσποινα,
Δημοκράνια, Διακονούσα, Διασώζουσα, Δικαιόκριτος, Δικαιότατη,Διότισσα, Δόβρα, Δομνιανίτισσας
, Δοξάρισσα, Δουβέργαινα, Δακρύβρεχτος, Εγγυήτρια, Εκατονταπυλιανή, Εκκλησιάρχουσα,
Εικονίστρια, Ελεημονήτρια, Ελαία, Ελαιοβρύτισσα, Ελειμονήτρια, Ελεοβρύτης, Ελέους, Ελεούσα,
Ελευθερώτρια, Ελπιδοφόρα, Ελπίς Πιστών, Ελωνα, Ενθρονη, Εξακουστή, Εξοχική, Επακούουσα, Επανωχωριανή,
Επισκοπιανή, Επουράνιος, Επουράνιος Πύλη, Επταβηματούσα, Ερυπιανή, Εσφαγμένη,
Ευαγγελίστρα, Ευρετή, Εύσπλαχνος, Ζαλακιώτισσα, Ζεραχιώτισσα, Ζεριχιώτισσα, Ζερμπτίτσης,
Ζυλή, Ζωάρκεια, Ζωήρρυτος, Ζωηφόρος,Ζωοδότειρα, Ζωοδότρα, Ζωοδόχος, Ζωοπηγή,
Ζωοπόρος, Ζωοτόκος, Ηγήτρια, Ηγουμένη, Ηδύπνους, Ηλιόκαλη, Ηλιοτόκος, Θαλασσινή,
Θαλασσίτρα, Θαλασσομάχισσα, Θαλασσομαχούσα, Θαρεινή, Θεάλεχτη, Θεοδίδαχτη, Θεοδόξαστη, Θεόκλητη, Θεοκνήτωρ, Θεοκόσμητη, Θεόληπτος, Θεομάνα, Θεομητροπρεπεστέρα, Θεοσκέπαστη,
Θεοτίμητη, Θεοτόκος, Θεουργία, Θεόφραστος, Θεόφρων, Θερμιανή, Θευαγέστατη, Θρηνούσα,
Θρηνωδούσα,Θωμιανή, Ίαμα, Ίαση, Ιερόβλαστος, Ιερομύτης, Ιεροσολυμιτική, Ιεροσολυμίτισσα,
Ιλαρώτατη, Ιμερόεσσα, Ισηγορία, Καγιά, Καθαριώτισσα, Καθαρών, Καθρέπτης, Κακαβιώτισσα,
Καλαθή, Καλαμιώτισσα, Καλάμου, Καλιγού, Καλλίτοκος, Καλού Νερού, Καλυβιανή, Καμακάρι,
Καματερός, Καμένη, Καμπιώτισσα, Κάμπου, Κανάλα, Κανδήξη, Κανταριώτισσα, Καπνικαραία,
Καρδιοβαστάζουσα, Καρδιώτισσα, Καρποφορούσα, Καρύπη, Καστριανή, Κάστρου, Καστρουλέρου,
Κατάκαρπος, Καταλωνική, Κατάπαυση, Καταπολιανή, Καταφυγή, Καψοδερματούσα, Κερά,
Κέρνιτσα, Κεχαριτωμένη,Κεχρινιώτισσα, Κηπουραίων, Κισσιώτισσα, Κιτιού, Κλειδί του Παραδείσου
, Κλεισούρας, Κλεφτοπαναγιά, Κοιμητηρίων, Κόκκινη, Κολοκυθιώτισσα, Κολυβιανή, Κορκοδειλιά,
Κορυφή, Κορφιάτισσα, Κοσμοπόθητος, Κοσμοσωτείρα,Κοσυφοίνισσα, Κότσικα, Κουκουζέλισσα,
Κουμπελίδικη, Κουνοπιώτισσα, Κουρίου, Κουροτρόφος, Κουτσουρώ, Κουφή, Κουφή Πέτρας,
Κοφινή, Κρεμαστή, Κρομμυδιώτισσα, Κτιστή, Κτιτόρισσα, Κυκκώτισσα, Κυπαιότισσα, Κυρά Ξένη
και κυρία των Αγγέλων, Κώμη, Λαγουδιανή, Λαμπρότατη, Λαμπροφορία, Λαοδηγήτρια, Λαού,
Λαρνιώτισσα, Λαυριώτισσα, Λάχνη, Λεσινιώτισσα, Λεφένα, Λεχούσα, Λιβαδιώτισσα, Λιόσα,
Λογκοβάρδα, Λοιμιώτισσα, Λουβαρά, Λυκοδήμου, Λυκούρεσι, Μαγαζιώτισσα, Μαγδαληνή,
Μαδύτου, Μακελάρια, Μαλεβή,Μανδαλάκη, Μανεδή, Μαντιλούσα, Μαραθούντα, Μαρία, Μαστών,
Μαύρη, Μαυριώτισσα, Μαυρομμάτα, Μαχαιρωμένη, Με τους κρίνους, Μεγαλομάρτυρος,
Μεγαλόχαρη, Μεσοσπορίτισσα, Μητέρα, Μητέρα Θεού επί τον θρόνο, Μικρά, Μογρονήσι,
Μολυβδοσκέβαστη, Μοναρκά, Μυροβλύτισσα, Μυρτενή, Μυρτιδιώτισσα, Μυφελαιώτισσα,
Νάπα, Νάσσα, Νέα, Νέγρων, Νεοφάνεισσα, Νεροφορούσα, Νικητάτου, Νικοποιός, Νταλλιανή,
Νυμφοτόκος,Ξενοβλήτης, Ξένων, Ξεσκλαβώτρα, Ξεσπορίτισσα, Ξηροκαμπίτισσα, Ξηρορείτισσα,
Ξυνήγορος, Οδηγήτρια, Οικειώτατη, Οικονόμισσα, Ολβιόδωρος, Ολυμπιώτισσα, Ομόθεος,
Ομονοούσα, Ορθοκωστά, Οσιώτατη, Ουρανού και Γης, Παγγαιότισσα, Πάθους, Παιδεύσασα,
Παλαιοκαστρίτισσα, Παλαιολογίνα, Παλατιανή, Παλιανή ,Παλίνου,Παμμακάριστος, Παναγιόχορτο,
Πανάχραντος, Πανάχραντος, Παντάνασσα, Παντευλόγητη, Πάντιμος, Παντόχαρα, Πάντων χαρά,
Παραμυθία, Παρηγορήτρα, Παρθένα, Παμμακάριστος, Παυσολύπη, Πειραιώτισσα, Πελαγονίτισσα,
Πεπελινίτσης, Περίβλεπττος, Περλιγού, Πετραϊδα, Πλαγιά, Πλατανιώτισσα, Πλατυτέρα, Πολίτισσα,
Πολυσπορίτισσα, Πονολύτρια, Πόνου, Πορταΐτισσα, Πορτιανή, Πουλάτη, Πρέσβειρα,
Προαναγγελλομένη, Προπύλη, Προσηγορία, Προσίστισσα, Προστάτρια, Προσφυγιά,
Προυσιώτισσα, Πυριότισσα, Πυροβολήθεισα, Ραγίου, Ραχοπήδη,
Ρόδο το Αμάραντο, Ρόμβη, Ρουμελιώτισσα, Σαμακιώτισσα, Σεπτεμβριανή, Σημάου,
Σκάλα του Ουρανού, Σκαλωτή, Σκιαδενή, Σκοπιότισσα, Σοίριζα, Σοτομβριανή, Σουμελά,
Σπηλιώτισσα, Στεφάνα, Σώματα, Σωτήρα, Ταξιδιάρα, Ταταρνώτισσα, Τήνου, Tης Βάτου,
Τίμια Σκέπη, Τιμιωτέρα, Τοπλoύ, Του Χάρου, Τουρλιανή, Τριχερούσα,
Τροβάτου, Τρουλή, Τρυπητή, Τρυφερούσα, Τσαμπίκα, Τσυκκώτισσα, Υπέρμαχος, Υψηλή,
Φανερουλιώτισσα, Φανερωμένη, Φαρμακολύτρα, Φιδιότισσα, Φιδοττοταμιανή, Φιδούσα, Φίδωσα,
Φλεβαριανή, Φοβερά Προστασία, Χαιρετισμών, Χαλκοπρατειών, Χελιδονού, Χιλιονοματούσα,
Χοζοβιώτισσα, Χρυσαφίτισσα, Χρυσοβαλάντη, Χρυσογαλούσα, Χρυσοδαφνιώτισσα,
Χρυσοκαστριώτισσα, Χρυσοκελλαριά, Χρυσοπηγή, Χρυσοσκαλίτισσα,
Χρυσοσπιλιώτισσα, Ψυχοσώστα, Ψυχοσώτρια . Είναι αρκετά από τα επίθετα και Θεοτοκωνύμια που έχουν αποδοθεί στο ιερότερο χωρίς αμφιβολία πρόσωπο της Ορθοδοξίας την << ΠΑΡΘΕΝΟ ΜΑΡΙΑ>> Μέσα στους βράχους, δίπλα στη θάλασσα η Παναγία η Καβουριανή, στη Λέρο.
Λόγω τη τοποθεσίας που βρέθηκε η εικόνα της ή όπου υπάρχει ο ναός της, της δίδονται επίθετα όπως, Παναγία η Σουμελά (στο όρος Μελά), Παναγία η Μελικαρού (στη Σκύρο), Παναγία η Φοδελιώτισσα (στο Φόδελε Ηρακλείου), Παναγία η Θαλασσινή, (στην Ανδρο, σε βράχο μέσα στη θάλασσα), Παναγία η Ανέμη, (στη Σαμοθράκη, επειδή φυσά δυνατός άνεμος στο ξωκλήσι της).
Στα Δωδεκάνησα πιο γνωστή είναι η Παναγία η Καβουριανή, στη Λέρο. Το γραφικό εκκλησάκι ονομάζεται και της Καβουράδαινας, διότι στη θέση που είναι, κατά την παράδοση, ένας ψαράς που έψαχνε για καβούρια βρήκε μέσα σε σχισμή την εικόνα της Παναγίας. Επίσης, στη Λέρο μέσα στο Κάστρο βρίσκεται το μοναστήρι της Παναγιάς Κυράς.
Για τη μοναδικότητά της ξεχωρίζει η Παναγία του Χάρου στους Λειψούς. Είναι η μοναδική εικόνα της Παναγίας που δεν κρατά το Θείο Βρέφος, αλλά τον Εσταυρωμένο Χριστό. Όσο και αν ακούγεται παράξενο το όνομά της, εδώ και εκατοντάδες χρόνια, ευλογεί το πεντάμορφο νησί. Η Παναγία του Χάρου πήρε το όνομά της, από το γεγονός ότι ο νεκρός Χριστός στον σταυρό του μαρτυρίου και ο Χάρος σχετίζονται μεταξύ τους εννοιολογικά. Το μοναστήρι της Παναγίας βρίσκεται ένα χιλιόμετρο έξω από το βασικό οικισμό των Λειψών. Τόσο το εξωμονάστηρο, όσο και η εικόνα χρονολογούνται από το 1600 μ.Χ., όταν έφτασαν στο νησί δύο μοναχοί από την Πάτμο. Η Παναγία του Χάρου γιορτάζει στις 23 Αυγούστου (εννιάμερα της Παναγίας) και στους Λειψούς στήνεται μεγάλο πανηγύρι. Από το 1943 μέχρι σήμερα τη θαυματουργή εικόνα κοσμούν τα περιώνυμα "κρινάκια της Παναγίας". Τα λουλούδια τοποθετούνται στην εικόνα την Άνοιξη, στη συνέχεια ξεραίνονται και στη γιορτή της, κατακαλόκαιρο, ανθίζουν βγάζοντας μοσχομυριστά μπουμπούκια!
Στη Νίσυρο μέσα στο κάστρο των Ιπποτών αναγέρθηκε η Παναγία η Σπηλιανή. Το όνομα έλαβε εξαιτίας του φυσικού χώρου του σπηλαίου στο οποίο βρίσκεται από το 1600 μ.Χ. Η Μονή επί τουρκοκρατίας κυκλοφόρησε χάρτινα νομίσματα με ελληνικά γράμματα για τις συναλλαγές των κατοίκων. Ναυτικοί, κάτοικοι του νησιού, προσκυνητές έχουν κάτι να διηγηθούν για τη βοήθεια που έλαβαν από τη Μεγαλόχαρη. Ένα παλιό έθιμο που διατηρείται είναι το «τάξιμο» στην Παναγία. Γυναίκες, οι λεγόμενες «Νιαμερίτισσες», από τη Νίσυρο κι αλλού, πηγαίνουν στο Μοναστήρι, 6 Αυγούστου (Μεταμόρφωση του Σωτήρος) ντύνονται στα μαύρα, τρώνε άλαδα φαγητά και ημερησίως κάνουν τριακόσιες μετάνοιες. Επιστρέφουν στα σπίτια τους ανήμερα της Παναγίας, 15 Αυγούστου.
Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Σπηλιανής στη Νίσυρο
Ιδιαίτερα γνωστά είναι επίσης τα επίθετα Μεγαλόχαρη και Φανερωμένη. Η δεύτερη προσωνυμία, αποδίδεται σε εικόνες που φανέρωσαν την ύπαρξη τους με κάποιο θαύμα. Πολλές φορές, αυτό γίνεται μέσω κάποιου οράματος, όπως η εμφάνιση της Παναγίας, στη μοναχή Πελαγία και η εν συνεχεία ανεύρεση της εικόνας της στις 30 Ιανουαρίου του 1823.
Στη Λέρο, αφού προσπεράσουμε τη Γούρνα, μεγάλο κόλπο με ρηχά νερά, στη θέση Δρυμώνα υπάρχει το εκκλησάκι της Παναγίας της Γουρλομάτας με αξιόλογες αγιογραφίες.
Στο Μεσοχώρι της Καρπάθου γιορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου η Παναγία η Βρυσιανή, που πήρε το όνομά της από την τρίκρουνη βρύση που υπάρχει στην αυλή. Τη χάρη της επικαλούνται Καρπάθιοι και Κασιώτες, που την ονομάζουν και Μεσοχωριτούλλα.
Ανατολικά της Καρπάθου μέσα σ ένα ολοπράσινο δάσος που καταλήγει ως τη θάλασσα βρίσκεται το γραφικό μοναστήρι της Λαρνιώτισσας. Είναι αφιερωμένο στην Παναγία και γιορτάζει 8 Σεπτεμβρίου. Το όνομα προέρχεται από τον Λαρνιώτη, ένα ξεροπόταμο που υπήρχε εκεί κοντά.
Στην Κάσο το πανηγύρι της Παναγίας, πάνω από το Εμπορειό, το Δεκαπενταύγουστο είναι το μεγαλύτερο του νησιού.
Η Ιερά Μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, της επιλεγόμενης Κυράς στον Εμπορειό Νισύρου αποκαλείται και «Καρπαθιά». Η παράδοση αναφέρει ότι κατά τον 16ο αιώνα στάλθηκε από το καρπάθικο μοναστήρι της Κυράς Παναγιάς στην Κωνσταντινούπολη ένα μικρό εικόνισμα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου για να αργυρωθεί. Κατά την επιστροφή, το καράβι συνάντησε μεγάλη τρικυμία και βυθίστηκε. Η θάλασσα έβγαλε το εικόνισμα σε μια περιοχή της Νισύρου που ακόμα και σήμερα ονομάζεται Λαγκαδάκι της Παναγιάς.
Στην Πάτμο η Παναγία η Διασώζουσα, πίσω από τη Μονή του Θεολόγου, η εκκλησία της Παναγιάς του Γράβα στη Χώρα, το κάθισμα της Παναγίας του Απόλου στον Κάμπο, το μοναστήρι της Παναγίας στο Λιβάδι, η Παναγία η Κουμάνα στη Σκάλα είναι μερικές μόνο από τις υπάρχουσες στο νησί. Στην κορυφή της χερσονήσου Γερανού δεσπόζει η Παναγία του Γερανού. Στις 14 Αυγούστου τελείται εσπερινός και την επομένη γίνεται λειτουργία με λαϊκό πανηγύρι που διαρκεί όλη τη νύχτα.
Στους Αρκιούς φημισμένη είναι η Παναγία η Παντάνασσα.
Στο νησάκι Νίμος της Σύμης γιορτάζει η Παναγία της Αποκουής, στην Τήλο η Παναγία η Θεοτόκισσα στο Μεγάλο Χωριό και στα Λιβάδια η Παναγία η Πολίτισσα.
Στην Κάλυμνο οι Παναγίες δίνουν το δικό τους τόνο στη μεγάλη γιορτή του καλοκαιριού. Η Παναγία των Τσουκχουώ(ν), η Παναγία η Κυρα -Ψηλή, η Χαριτωμένη, η Παναγία των Αργινωντών, η Κυρά-Χωστή, η Μυρτιώτισσα, η Γαλατιανή, της Τελένδου, της Ψερίμου και των Βοθυνών είναι οι ναοί που ανοίγουν τις πόρτες τους στους πιστούς που αισθάνονται την ανάγκη ν’ ανάψουν ένα κερί στη χάρη Της. Το ελαιοτριβείο της Παναγίας με τα τσούκχουα (το γνωστό πυρήνα των ελιών)υπήρξε η αιτία για το προσωνύμιο που δόθηκε. Στον Αργινώντα προσφέρονται λουκουμάδες και άλλοι μεζέδες, στους Βοθύνους ψήνονται ρεβύθια στους φούρνους και στην Κυρά Ψηλή μετά τον εσπερινό ακολουθεί γλέντι με μοούρι και τσαμπούνες.
Στην Αστυπάλαια εκτός από την Παναγία του Κάστρου, υπάρχει η Πορταϊτισσα. Ιδρύθηκε από τον όσιο Άνθιμο στα μέσα του 18ου αιώνα. Έχει ξυλόγλυπτο εικονοστάσι ντυμένο με λεπτό φύλλο χρυσού.
Επίσης, υπάρχει το μοναστήρι της Παναγίας της Βλεφαριώτισσας, μέσα σε σπηλιά και στο Καστελάνο το μοναστήρι της Παναγίας της Πουλαριανής
H Παναγία η Γοργοεπήκοος βρίσκεται κοντά στην ακτή Μιαούλη στην πόλη της Κω. Ο κυρίως ναός χωρίζεται από το Ιερό Βήμα με ένα θαυμάσιας τέχνης ξυλόγλυπτο τέμπλο, ίσως του 18ου αιώνα. Στις τέσσερις γωνίες της στέγης του ναού και στη μία της αψίδας υπάρχουν παλαιοχριστιανικά επιθήματα από διαχωριστικά αμφικιονίσκων με διάκοσμο από σταυρούς. Είναι κτισμένη κατά τον 15ο αιώνα.
Στο νησί του Ιπποκράτη υπάρχει η Κοίμηση στην Αντιμάχεια, στη Τζιά καθώς και η Παναγιά η Συντριανή.
Tέλος εποχής !!! τέλος της ευμάρειας !!!ένα τέλος όμως που κανείς έγκαιρα δε μπορούσε να υποψιαστεί πόσο βίαιο θα ήταν ….και κυρίως, τους κραδασμούς που θα ακολουθούσαν , κλονίζοντας κρατούσες αντιλήψεις, πλήγοντας συθέμελα τη συνοχή της κοινωνικής δομής , και την καθημερινότητα των πολιτών.
Mήπως ήρθε η ώρα να επανακαθοριστούν οι αξίες και οι σχέσεις σε μία περίοδο πρωτοφανούς κρίσης; Mήπως ο αγώνας για την καθημερινή επιβίωση γίνεται πιο βίαιος και ανέλεγκτος ;
Ανίκανοι οι πάντες !!! θεσμικοί παράγοντες του παρελθόντος και του ζοφερού παρόντος ανίκανοι να προσκομίσουν πρόταση . Επιλέγουν την κριτική αντί της κρίσης, την επιβολή αντί του διαλόγου, την καταστολή αντί της επίλυσης του οικονομικού , κοινωνικού και πολιτικού αδιεξόδου. Τούτα όλα φανερώνουν μια κοινωνία βαθύτατα μηδενιστική με έντονα στοιχεία καταθλιπτικής αποσύνθεσης που έντονα είναι τα σημάδια μιας απογνωστικής οργής .
Η νεοελληνική πραγματικότητα εισήλθε στην κρίση εκείνη που βίωσαν όλες οι σύγχρονες κοινωνίες στο πέρασμα τους. Μια μετάβαση που δεν ήταν εύκολη σε καμιά Ευρωπαϊκή χώρα , που ωστόσο δεν ήταν τόσο τραγική και επώδυνη όσο για την Ελλάδα .
H αιφνίδια αλλαγή του οικονομικού status λόγω της κρίσης έθεσε σε αμφισβήτηση κρατούσες αξίες καθώς επίσης ακόμη και διαπροσωπικές σχέσεις. Μια ζοφερή πραγματικότητα, χωρίς οράματα ευδαιμονίας, και ανέφικτη πλέον την προσδοκία για πραγματοποίηση φιλοδοξιών παρελθόντων καιρών , γίνεται για πολλούς δυσβάστακτο βάρος που είτε οδηγεί μοιραία τους περισσότερους στην απομόνωση ή το μετακυλύουν στο πλαϊνό τους .
Mας χρειάζονται ριζικές λύσεις !!!! ένα δίκαιο επανορθωτικό , μια νέα εκτίμηση και προσδιορισμό του συν-ανήκειν, με βάση ένα σύγχρονο κοινωνικό συμβόλαιο. Διαφορετικά θα αλληλοσπαραχθούμε !!!!
